-Nie wierzę... - patrzyłam prosto w oczy Alexa. Przed chwilą mnie pocałował. Uratował mnie przed śmiercią.
-Nie musisz. To ja muszę wierzyć. - wyszeptał z uśmiechem.
-Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego mnie uratowałeś? - spytałam.
-Bo cię kocham...Zrozumiałem to, dzięki Nurze. - spojrzał w dal i przybiegła Nura.
-Kochana, nic ci już nie jest? - spytała zdziwiona.
-On...To jego wina. - powiedziałam z wyrzutem.
-Przecież on cię uratował! - stwierdziła Alfa.
-Dlatego to jego wina, że nic mi nie jest. - zaśmiałam się. Znów miałam świetne poczucie humoru. Wstała.
-Leż! - krzyknął Alex. Nie za bardzo mu jeszcze ufałam, więc posłusznie się położyłam. Nura odeszła.
-Proszę, uważaj na siebie. - powiedział z troską Alex.
<Alex?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz